Έξω απ’ το τζάμι βλέπω μια σκιά να φεύγει
μέσα στην μπόρα και στης νύχτας τη σιωπή
ήσουνα εσύ, γιατί να φύγεις, είπες, πρώτη
και φωτογράφισα στη μνήμη τη στιγμή.
Πώς μπορεί ένα πρέπει
μια ζωή ν’ ανατρέπει
πώς μπορεί μ’ ένα γεια σου
να χαθεί η αγάπη η δικιά σου.
Έξω απ’ το τζάμι τίποτα κανείς δε βλέπει
ούτε σκιές ούτε το κλάμα της βροχής
δεν το κατάλαβα γιατί αυτό το πρέπει
τόσο σκληρά να το πληρώσουμε εμείς.
Πώς μπορεί ένα πρέπει
μια ζωή ν’ ανατρέπει
πώς μπορεί μ’ ένα γεια σου
να χαθεί η αγάπη η δικιά σου.
