Τα ίδια τα περίεργα, τα βράδια τ’ αξημέρωτα
κι εγώ να σου μιλώ για εκείνα τ’ αφανέρωτα
που τόσο με πληγώνουνε και μένουν σιωπηλά
παράπονα μεγάλα που τα `χω μυστικά.
Μα πως να σου μιλήσω
πως να σου εξηγήσω
τα λόγια μου τα πνίγουν οι λυγμοί.
Μα πως να σου μιλήσω
το δάκρυ μου θ’ αφήσω
στα χέρια σου να γίνει προσευχή.
Για μια στιγμή σταμάτησα, κλειστά τα μάτια κράτησα
δεν ήθελα να δω τα χείλη που αγάπησα
και τώρα μου φωνάζουνε πως φτάσαμε ως εδώ
παράπονα μεγάλα που έχω να σου πω.
Μα πως να σου μιλήσω
πως να σου εξηγήσω
τα λόγια μου τα πνίγουν οι λυγμοί.
Μα πως να σου μιλήσω
το δάκρυ μου θ’ αφήσω
στα χέρια σου να γίνει προσευχή.
