Πώς τα βαστάει ο θεός
τ’ άδικα που συμβαίνουν,
άλλοι το χρήμα να πετούν
κι άλλοι στη φτώχεια να πονούν
και να αργοπεθαίνουν.
Αχ, ζωή τυραννισμένη
που περνάμε οι φτωχοί,
με λαχτάρα κι αγωνία
τρώμε πάντα το ψωμί.
Τα πλούτη δεν τα ζήλεψα,
μα καίγετ’ η ψυχή μου,
να τρέμω, ν’ αγωνίζομαι,
σκληρά να βασανίζομαι
να βγάλω το ψωμί μου.
Αχ, ζωή τυραννισμένη
που περνάμε οι φτωχοί,
με λαχτάρα κι αγωνία
τρώμε πάντα το ψωμί.
Πώς τα βαστάει ο θεός
κι αυτή η κοινωνία,
τόσα παράπονα βαριά
που ’χει τ’ ανθρώπου η καρδιά
από την αδικία.
