Κάποιο βράδυ απ’ αυτά που μένω μόνος
και αράζω μπροστά στην τηλεόραση
ρεπορτάζ του συνεργάτη μας επώνυμο
για ανθρώπους που ζουν σε απομόνωση
μένω άφωνος και κάθομαι να δω που θα το πάει.
Σαν το θύμα στο φακό στέκει ένας άνθρωπος,
ομορφούλα η δημοσιογράφος,
οι ειδήσεις για να βγουν θέλουνε στρίμωγμα
και υπομένει δυστυχής ο ανθρωπάκος
ερωτήσεις σαν βροχή που διαρκώς τον μαστιγώνουν.
Είστε μονάχος; γιατί είστε μονάχος;
πόσα παίρνεται το μήνα;
τα παιδιά σας αλήθεια δε σας θέλουν;
Έγινε ράκος μα μην έχετε άγχος, το ρεπορτάζ μου να τελειώσω
οι θεατές μας περιμένουν.
Ο ενικός δήθεν μικραίνει την απόσταση
που χωρίζει λένε τους ανθρώπους,
ο ενικός λοιπόν στη μάχη επιστρατεύεται
δεν μπορεί θα αμειφθεί γι’ αυτούς τους κόπους
με νοκ άουτ τον αντίπαλο και μας, αποτελειώνει.
Ξαφνικά μια σκέψη μπαίνει στο κεφάλι μου
και φουντώνουν τα αρχέγονά μου ένστικτα
να τη στήσω στο φακό μου και στα όργανα
και ν’ αρχίσω να ρωτάω με αγένεια
μια βραδιά που η Ελλάδα θα χαζεύει μπροστά στην τηλεόραση.
Είστε μονάχη; γιατί είστε μονάχη
πως τα πάτε με μισθό με διατροφή και διαζύγιο;
Πέστε μου κάτι
μα μην έχετε άγχη τη ρεβάνς θέλω να πάρω
θα τελειώσω και θα φύγω.
