Ποιά είναι ‘κείνη που κατεβαίνει
στ’ άσπρα ντυμένη απ’ το βουνό.
Μην είναι’ κείνη που αγαπούσα
κι επιθυμούσα να την ιδώ.
Κρατάει στα χέρια της χρυσί καλάθι
λουλούδια μάζευε απ’ το βουνό
να τα προσφέρει στον εραστή της
που τον ελάτρευε τόσον καιρό.
Ρίξε τον έρωτα στα κεραμίδια
κι εγώ σου πλέκω χρυσή φωλιά
με πολυποίκιλα χρυσά στολίδια
θα σε ζηλεύουνε τ’ άλλα πουλιά.
Χήρες, ανύπαντρες και παντρεμένες
να με διαλύσετε, να με χτενίσετε
να με στολίσετε και να με βάλετε
στο μνήμα μου.
