Μια ζωή λεηλασία, πάθη κι απειλές
ο κουρσάρος σου η μοίρα σ’ έμαθε να κλαις.
Σε ποιο θαύμα να πιστέψεις, σε ποια προσευχή
όταν χρόνια σπάει σαν ρόδι τούτη η ψυχή;
Τώρα ψάχνεις μια ανάσα, ψάχνεις φως και γη,
μια Ανάσταση σου τάξαν, μα κι αυτή αργεί.
Κι είναι το μέλλον ρόδο κι αγκάθι
άμμος και δίψα το παρελθόν,
στο σταυροδρόμι ανθρώποι μονάχοι
μείναμε τώρα εμείς στο παρόν.
Στη ζωή σου πάντα λάθος βγήκαν οι χρησμοί.
Όσα πίστεψε η καρδιά σου γίναν χωρισμοί.
Ένα όνειρο δε φτάνει, ούτε μια ευχή
όταν χρόνια σπάει σαν ρόδι τούτη η ψυχή.
Τώρα ψάχνεις μια ανάσα, ψάχνεις φως και γη,
μια Ανάσταση σου τάξαν, μα κι αυτή αργεί.
