Εφτά η ώρα με καφέ και με τσιγάρο
δεν βρίσκω τίποτα να κάνω να γουστάρω
ούτε τηλέφωνα, ούτε φίλοι, ούτε βόλτα
κυλάει η ώρα γύρω ανάβουνε τα φώτα
Σάββατο βράδυ πλησιάζει κι είμαι μόνη
κοντά μου αράζει η μοναξιά και ο άδειος χρόνος
γυρνώ σελίδες από το χθες φτάνω στο τώρα
λες κι όλα ζήσανε μαζί πριν μια ώρα
Σ’ αγαπάω μοναξιά μου γιατί μου ‘μεινες πιστή
σας αγαπάω όνειρα μου γιατί σβήνουμε μαζί
Φόρεσε η νύκτα τον καλό της τον μανδύα
μ’ άλλα κοστούμια σκηνικά το δράμα κωμωδία
θυμάμαι που ‘μουν στη σκηνή με μια γενιά ακόμα
τώρα μπαλάντες της σιωπής και κλιπ σε γκρίζο χρώμα
Πέρασε η νύκτα και η ώρες γίναν στάχτη
άδειο πακέτο η μοναξιά σ’ ένα τασάκι
ούτε τηλέφωνα, ούτε φίλοι, ούτε βόλτα
μια καληνύχτα σ’ όσους ζουν πίσω από τα φώτα.
