Σ’ αυτόν τον κόσμο, ανθρώπους ψάχνεις
και βρίσκεις μόνο θεριά.
Κι αυτοί που μείναν, ζουν ευτυχισμένοι
στο περιθώριο πια.
Άνθρωπε μεγάλε, πήγες στο φεγγάρι.
Άνθρωπε μεγάλε, έφτασες παντού.
Μα η ανθρωπιά σου, τα αισθήματά σου
χάθηκαν για πάντα, φύγαν προ πολλού.
Σ’ αυτόν τον κόσμο, σ’ αυτά τα χρόνια,
δεν πρέπει να `χεις καρδιά.
Και μες στα στήθια βάλε μια πέτρα
για να περάσεις καλά.
