Σ’ εγκαταλείπω,
με το κραγιόν σου, στον καθρέφτη μου, γράφω “αντίο”
κι αφήνω πίσω όσα φτιάξαμε εμείς οι δύο,
χρόνια ταξίδευα σε νύχτες πρώτης θέσεως,
μα μ’ έναν έρωτα αγνώστου προελεύσεως,
κι όταν γυρίσεις να με βρεις δε θα ‘μαι εδώ,
εγώ θα λείπω, σ’ εγκαταλείπω.
Αιχμάλωτός σου δε θα γίνω,
αλλού εσύ κι αλλού εγώ,
τον όρκο της αγάπης, τώρα, σβήνω
κι αφήνω ό,τι έχω μάθει ν’ αγαπώ.
Σ’ εγκαταλείπω,
μ’ ό,τι δικό σου που δεν μ’ άφηνες να το αγγίζω
και μ’ ένα χρώμα που από κόκκινο έγινε γκρίζο,
ήταν το όνειρο αγνώστου προελεύσεως
κι εσύ το σκότωσες με φόνο εκ προθέσεως
κι όταν γυρίσεις να με βρεις δε θα ‘μαι εδώ,
εγώ θα λείπω, σ’ εγκαταλείπω.
Αιχμάλωτός σου δε θα γίνω,
αλλού εσύ κι αλλού εγώ,
τον όρκο της αγάπης, τώρα, σβήνω
κι αφήνω ό,τι έχω μάθει ν’ αγαπώ.
Σ’ εγκαταλείπω.
