Ο κόσμος έξω ξημερώνει
μα εμένα μέσα μου νυχτώνει,
ένα λεπτό μου μένει μόνο,
θα με θυμάσαι σ’ ένα χρόνο.
Οι αταξίδευτοί σου δρόμοι
και οι γερμένοι σου οι ώμοι,
ραγίζουν στης σιωπής τον πόνο,
θα με θυμάσαι σ’ ένα χρόνο.
Θα με θυμάσαι σ’ ένα χρόνο
ή θα `χεις γίνει αστερίας,
ωραίο παιδί της ευκαιρίας,
σε κρύο βυθό μ’ άλλα κορμιά.
Θα με θυμάσαι σ’ ένα χρόνο
ή θα χαθώ μέσα στη δίνη
που κάθε ανάμνηση σου σβήνει,
μέσα στις τόσες άλλη μια.
Αν η αγάπη είχε στόμα
κι ήταν πλασμένη από χώμα,
θα `χε η καρδιά μου γη να κλαίει,
τα μαύρα λόγια της να λέει.
Όμως του έρωτα το σπίτι
έχει στη στέγη του σπουργίτι,
το καλοκαίρι κι αν πετάει,
μες στον χειμώνα ξεψυχάει.
Θα με θυμάσαι σ’ ένα χρόνο
ή θα `χεις γίνει αστερίας,
ωραίο παιδί της ευκαιρίας,
σε κρύο βυθό μ’ άλλα κορμιά.
Θα με θυμάσαι σ’ ένα χρόνο
ή θα χαθώ μέσα στη δίνη
που κάθε ανάμνηση σου σβήνει,
μέσα στις τόσες άλλη μια.
