Σαββατόβραδο ζεστό έξω απ’ τη ντίσκο
με την πλάτη σου, στον ξεφτισμένο τοίχο.
να γυρνάς στην ίδια πάντα φυλακή.
Δίχως όνειρα και χαμένο μύθο
καρφωμένος απ’ της κόλασης τον ήχο
να χορεύεις με κομμένη αναπνοή.
Σ’ έχω διαλέξει να σ’ αναστήσω
να σου μιλήσω και να σε πείσω
να δραπετεύσουμε μαζί και δεν το ξέρεις
Η ζωή σου ένα τέλμα δίχως ρίσκο
ένα αυλάκι σ’ ένα χαλασμένο δίσκο
που κολλάει στην ίδια πάντα συλλαβή.
Το κορμί σου ένα δέντρο δίχως ίσκιο
ένα αίνιγμα που μου φωνάζει λύσε το
και μ’ αφήνει με κομμένη αναπνοή.
