Θα πάρω μια οδοντόβουρτσα και τ’ άσπρο νυχτικό μου
κι αφού περάσω τον ισθμό θα εξαφανιστώ.
Και θα κοπεί η ανάσα σου όπως στα έργα τρόμου
που θα με χάσεις ξαφνικά και θα σου χρειαστώ.
Θα φύγω κι ό,τι θέλει ας γίνει
μα ό,τι γράφτηκε, δε σβήνει.
Και κάποιο βράδυ σκοτεινό που θα `χεις βρει το λάθος,
με όλη μου τη δύναμη θ’ αυτοσυγκεντρωθώ.
Σαν αστραπή θα τιναχτώ απ’ το παλιό μου πάθος,
σαν Αφροδίτη, σαν θεά σωστή θ’ αναδυθώ.
Κι όποιος το δει αυτό θα μείνει,
γιατί δεν έχει ξαναγίνει.
Την άλλη μέρα με παλτό και με γυαλιά ηλίου
θα με γνωρίσεις μόνο εσύ καθώς θα σταματώ
σ’ ένα περίπτερο στην Πανεπιστημίου,
να πάρω τα τσιγάρα μου κι ένα περιοδικό.
Αγγελουδάκι θα `χω γίνει
και η κακία θα σου μείνει.
