Σαν αντίο μες στο κρύο,
ίσκιος, που ‘μεινε αλλού,
καμπανάκι στην ομίχλη
στοιχειωμένου βαποριού.
Και τα πάντα να κυλάνε,
να περνάνε, να πονάνε.
Κάποιοι φίλοι, κάποιες λέξεις,
λόγια, που ‘γιναν φτερά
και τα πήρε ένα βράδυ
η νεράιδα μακριά.
Και τα πάντα να κυλάνε,
να περνάνε, να πονάνε.
Τα φεγγάρια του χειμώνα
είναι λίγο παλαβά
κι όταν δούνε κάποιον μόνο,
τονε παίρνουν αγκαλιά.
Και τα πάντα σταματάνε,
σου γελάνε, δεν πονάνε.
