Σαν νυχτερινό αγέρι
τα βραδάκια του Δεκέμβρη
τα μεγάλα και θλιμμένα,
έρχεσαι και με παγώνεις
το μυαλό μου αναστατώνεις
με τραγούδια λυπημένα…
Άσε με να ζω μονάχος
μες στη θάλασσα σαν βράχος,
που το κύμα τον χτυπάει.
Η δική σου η αγάπη
είναι πίκρα κι αυταπάτη,
που με καίει και με πονάει!
Είναι δύσκολες οι ώρες
μέσα στων ματιών τις μπόρες
και τις άσκοπες στιγμές μας,
Τα ζεστά μας καλοκαίρια
τώρα γίνανε μαχαίρια
που γυρίζουν απ’ το χτες μας
