Εφτά Μαρτίου κι ο δρόμος το ίδιο παγωμένος
σβήνουν τα βήματα, τα όνειρα, σενάρια της βροχής,
το νιώθω, έφυγες, χάθηκες κι εγώ μονάχος, ξοφλημένος
μετρώ σφυγμούς και σώματα σε οίκους ανοχής.
Έχουμε χάσει την επαφή
σαν εξωγήινοι ρομαντικοί
που κυριέψαν μία πόλη,
κι έχουν ξεχάσει στην τσέπη το κλειδί.
