Πώς ήσουν πώς, μέσα στο φως,
σ’ έβλεπα σαν άγγελο,
ήσουν ψυχή, μικρή ψυχή,
θυμάμαι εσύ, με φίλαγες
και μου λεγες λυπάμαι,
μα θα σου πω, πώς είναι αργά,
είμαι τώρα καλά.
Σαν να μη ζήσαμε στιγμές,
σαν να μην έζησες το χτες,
σαν ένα έργο τρυφερό,
που έχει τέλος τραγικό.
Πώς να αισθανθώ σημαντικός
που τόση πίκρα μέσα μου
που να σταθώ, που να κοιτάξω,
θυμάμαι εσύ έλεγες πώς
θα είμαστε για πάντα εδώ,
μια αγκαλιά για μια ζωή,
για πάντα μαζί.
Σαν να μη ζήσαμε στιγμές,
σαν να μην έζησες το χτες,
σαν ένα έργο τρυφερό,
που έχει τέλος τραγικό.
