Κουρνιάζω στα κρασοπουλιά
σαν κάτι έρημα πουλιά
που ψάχνουν ν’ απαγκιάσουν
Και κρύβομαι σε μια γωνιά
σαν το ληστή σαν το φονιά
που τρέμει μην τον πιάσουν
Έλα και φέρε μου το φως
μ’ ένα φιλί στο στόμα
Η πίκρα μου ‘γινε αδερφός
και με τραβάει στο χώμα
Ούτε γυναίκα ούτε παιδί
Ούτε μιας πόρτας το κλειδί
να μπω για να γλιτώσω
Μονάχα μια πληγή βαθιά
απ’ των ματιών σου τα σπαθιά
Κι ας μ’ αγαπούσες τόσο
