Τώρα πάλι που η νυχτιά με τα πέπλα τα σταχτιά
θα γεμίσει την Αθήνα μας με πλήξη
πάλι μόνη μου εγώ τα παλιά θα νοσταλγώ
και η σκέψη σου θα ’ρθει να με τυλίξει
Σαν κι απόψε
μες στης άνοιξης τα μάγια είχαμε μπλέξει
κι απ’ τα χείλη σου πρωτάκουσα τη λέξη
σ’ αγαπώ
Σαν κι απόψε
το φεγγάρι πάλι ασήμωνε τη λεύκα
και ψιθύριζε κι ο μπάτης μες στα πεύκα
σ’ αγαπώ
Η ζωή μου τώρα πια κυλάει άδεια
δίχως χάδια κι όμορφιά
κι είμαι μόνη απ’ τη μέρα που `χεις λείψει
με τη θλίψη συντροφιά
Σαν κι απόψε
κάποια νύχτα σαν κι απόψε σε προσμένω
να σου πω μ’ ένα φιλί μου διψασμένο
σ’ αγαπώ
