Καρφωμένη απ’ το καμάκι
του πικρού ξενιτεμού,
το ’πιες όλο το φαρμάκι,
το φαρμάκι του καημού.
Σαν την πικροδάφνη
έγιν’ η καρδιά σου.
Πώς να τη γλυκάνω,
πώς να σου φερθώ;
Δώσ’ μου όλη την πίκρα
και την ερημιά σου,
γίν’ εσύ σαν πρώτα
κι εγώ ας μαραθώ.
Σε προδώσανε οι φίλοι,
σε ξεγράψαν οι δικοί
και τα δροσερά σου χείλη
τα ’χει κάψει το ρακί.
