Έρχεσαι τα βράδια και με παίρνεις απ’ το χέρι
στο Μπαλί με πας, στο Γιβραλτάρ, στην Ταϋλάνδη.
Πότε με πιστόλι πότε με μαχαίρι
να ξεκάνουμε μαζί τη μοναξιά και το σκοτάδι.
Με τα χρυσαφένια σου τα μάτια
πρίγκηπα, καλέ μου φίλε, Μάλκο!
Πάρε με και κάνε όλες τις πίκρες μου κομμάτια
ν’ ανεβούμε πάνω σ’ ένα φωταγωγημένο πάλκο.
Χιόνισε κι εκεί στον πύργο κάνει κρύο απόψε.
Στον δερμάτινο τον καναπέ η Αλεξάνδρα.
Πες της πως σε θέλω και μαζί της κόψε
δεν πειράζει, πες της, να βρει εκείνη άλλον άντρα.
Πως βαρέθηκα όλους αυτούς που σε μισούνε!
Έλα τώρα, πάμε μόνο οι δυο μας στο Αμμάν.
Κι άμα καταλάβουν, μαζί μας θα τη βρούνε.
Με κουράσανε πολύ, ωχ αδερφέ, αμάν!
