Κι όλο σε ψάχνω
μες στους διαδρόμους
του μυαλού μου να σε βρω,
μάταια όμως,
είσαι διάφανη και δε σε διακρίνω.
Ξέρω, οι άνθρωποι αλλάζουν
την ώρα που πονούν.
Πως να δικάσεις,
αφού πονώ κι εγώ αυτή την ώρα.
Δε θέλω να σε κατακρίνω.
Μα σε φοβάμαι, μα σε φοβάμαι,
πόσο φοβάμαι.
Φοβάμαι, φοβάμαι.
Κι όλο σε βρίσκω
έξω απ’ την πόρτα
της καρδιάς μου να κοιτάς
και να γελάς
και να υποκρίνεσαι
πως έχεις καταλάβει.
Είσαι ωραία, έγχρωμη
σαν του ήλιου το φως
και φέγγεις τόσο
που μου καις τ’ αρνητικά
της θύμησής μου.
Αυτό το φως πως με τρομάζει.
Και σε φοβάμαι, και σε φοβάμαι
πόσο φοβάμαι.
Φοβάμαι, φοβάμαι.
