Σα σκυλιά που τεμπελιάζουν στον ήλιο
Σπρώξαμε ώρες, φύγαν μέρες νωθρές
Μα κοιμόμαστε και τρώμε μονάχοι
«Κάποιοι χάνουν, άλλοι βρίσκονται» λές
Και το αγρίμι που μας βρίσκει τα βράδια
Και χορεύοντας φωνάζει «Γιατί?
Δε σου μείναν όσα φίλησες μάτια
Δεν ηρέμησες ποτέ σου… Γιατί ?»
Γιατί τα έργα σου φτάνουν στ’ αστέρια
Κι οι αγάπες που μόνος ξεχνάς
Όπου κι αν σταθείς σε κοιτάνε
Σε κοιτάνε όπου κι αν πας
Σε είδα χθες που είχες κρυφτεί μες το πλήθος
Μα το φως, το φως σου είχε χαθεί
Κι όταν γύρισες αλλού τη ματιά σου
Ξέρω ήξερες πως ήμουν εκεί
Και το αγρίμι που μας βρίσκει τα βράδια
Και ξαπλώνοντας φωνάζει «Γιατί?
Δε σου μείναν όσα φίλησες μάτια
Δεν ηρέμησες ποτέ σου… Γιατί ?»
Γιατί τα έργα σου φτάνουν στ’ αστέρια
Κι οι αγάπες που μόνος ξεχνάς
Όπου κι αν σταθείς σε κοιτάνε
Σε κοιτάνε όπου κι αν πας
