Σε μας δε φτάνει το ψωμί
μα περισεύει η λύπη
Τις νύχτες που μετριόμαστε
ο άνθρωπός μας λείπει
Του κήπου ήσουν η μηλιά
και του σπιτιού δοκάρι
Με μια μονάχα δρασκελιά
πηδούσες στο φεγγάρι
Σε μας δε φτάνει το ψωμί
μα περισεύει η πίκρα
Τι νύχτες που φοβόμαστε
σε κράζουμ’ απ’ αντίκρα
Του κήπου ήσουν η μηλιά
αητέ και καβαλάρη
Με μια μονάχα δρασκελιά
πηδούσες στο φεγγάρι
