Τη μοναξιά μου εγώ
στα σύρματα απλώνω
να φαίνεται το χάλι της
όταν την ξεδιπλώνω
Και να τη βλέπει η γειτονιά
κι ο κόσμος που περνάει
γιατί και τούτη η χρονιά
ανάποδα μου πάει
Σε ποια ζωή χρωστάω
κι αντέχω και βαστάω
στη μοναξιά μπροστά
να δίνω ποσοστά
Τι πράγματα είναι αυτά
δεν είδα πουθενά
δεν άκουσα και τίποτα
που να ’γινε σωστά
Τη μοναξιά μου εγώ
το βράδυ που γυρίζω
σε κάθε πεζοδρόμιο
με σένα τη ζυγίζω
κι αν μια χαρά της προκοπής
δε βρήκα να μαζέψω
την ησυχία της σιωπής
πως θέλεις ν’ ανατρέψω
