Του εαυτού μου ήσουν μόνο ένα κομμάτι
χωρίς αυτό όμως δεν είμαι εαυτός
Πες μου γιατί να μην ανοίγει μονοπάτι
μέσα απ’ τα κύματα του έρωτα το φως
Αν είν’ ο έρωτας στην τύχη ένα αλάνι
μονάχα ο άγγελος μπορεί να το δαμάσει
Και εμείς σαν νάρκισσοι κοιτάμε στο ποτάμι,
το είδωλό μας που μας έχει ξεπεράσει
Δε σε χωρώ
σε συγχωρώ και τι να γίνει
Έφυγες κι έμεινα για πάντοτε μισός
Ένα παράπονο βουβό που δε μ’ αφήνει
κι απ’ τη ζωή μου με χωρίζει ένας γκρεμός
Μην περιμένεις να στο μάθουν τα ταξίδια
ούτε κι οι σπίθες της φωτιάς στην παραλία
Κράτα μονάχα για τη νύχτα αντικλείδια
κι ίσως βρεθούμε στην επόμενη αργία
