Αν σε προδίνει στη συντροφιά
η ομορφιά που ’χει το βλέμμα όταν σβήνει,
σήκω, παιδί μου, σήκω, αγάπη μου γλυκιά,
φύγε απ’ τη μέση για να σμίξουνε εκείνοι.
Σήκω, παιδί μου, σήκω, αγάπη μου γλυκιά,
τι κάνει ο άνθρωπος μονάχος για να μείνει.
Αν σε προδίνει σιγά σιγά
η λέξη “αργά” που γράφει ο κόσμος όταν κλείνει,
σήκω, παιδί μου, σήκω, αγάπη μου γλυκιά,
εσύ περίσσευες και πήρες την ευθύνη.
Σήκω, παιδί μου, σήκω, αγάπη μου γλυκιά,
τι θέλει ο άνθρωπος και δεν τ’ απομακρύνει.
Αν σε προδίνει σχεδόν κι αυτός
ο εαυτός που έχει μέσα σου απομείνει,
σήκω, παιδί μου, σήκω, άναψε το φως,
κανείς δεν άντεξε ενός λεπτού οδύνη.
Σήκω, παιδί μου, σήκω, άναψε το φως,
τι κάνει ο άνθρωπος και δεν το κατακρίνει.
