Είναι στιγμές που ανοίγεσαι,
στα χέρια μου αφήνεσαι
κι ετούτη η ζωή
μου λες σου χρωστάει.
Κι είναι τα μάτια σου υγρά,
είν’ τα φιλιά σου πιο γλυκά,
όταν μου λες ψιθυριστά
πως η ψυχή σου πονάει.
Μέτρα τ’ αστέρια,
παλιά καλοκαίρια
που ήρθαν και φύγαν
σημάδια του καιρού.
Μην κλαις από λύπη,
βρες ό,τι σου λείπει
στο γέλιο σου που μοιάζει
με γέλιο παιδιού.
Τότε το χέρι σου κρατώ,
σου λέω πως σε αγαπώ,
ό,τι κι αν γίνει θα ‘μαι εδώ,
μη μου φοβάσαι.
Κι όταν σε παίρνω αγκαλιά,
δειλά ο χρόνος σταματά,
γύρω σου ρίξε μια ματιά
μετά να θυμάσαι.
