Με πρόσχημα τον έρωτα έφτασα παραπέρα
οι ντροπαλές κουβέντες μου παινεύαν τον αέρα
τα γέλια σαν υπόσχεση χρωμάτιζαν τις ώρες
ταξίδευε η σκέψη μου στις θαυμαστές τις χώρες
Μια έλξη ανεξήγητη μα και πολύ ακραία
στη γη όμως αν κάθεσαι το άγνωστο έχεις θέα
μοιάζανε τόσο κοντινά νυχτιάς κομμένα δώρα
μέχρι που φανερώθηκε του φόβου η ανηφόρα
Έτσι όπως γεννήθηκαν τα λόγια θα γεράσουν
εκεί που κλάψαμε θα `ρθούν άλλοι για να γελάσουν
γι’ αυτό λοιπόν μη καίγεσαι αν αύριο μας ξεχάσουν
εκεί που κλάψαμε θα `ρθούν άλλοι για να γελάσουν
Άλλαξε γι άλλη μια φορά η σάρκα απ’ το κορμί μου
συμμάζεψα τα λόγια αυτά, τη ταπεινή φωνή μου
κι έμεινε στο δωμάτιο κάποια μικρή αλήθεια
το αγέννητο αυτό παιδί που σκότωσε η συνήθεια
Ό,τι μπορείς να το γευτείς στον κόσμο να το δέσεις
η τιμωρία έρχεται όταν δε συγχωρέσεις
τη πίκρα που απλόχερα οι φίλοι πρώτοι δίνουν
ασκοί γεννάν και θα ρωτάς γιατί τις πόρτες κλείνουν
Έτσι όπως γεννήθηκαν τα λόγια θα γεράσουν
εκεί που κλάψαμε θα `ρθούν άλλοι για να γελάσουν
γι’ αυτό λοιπόν μη καίγεσαι αν αύριο μας ξεχάσουν
εκεί που κλάψαμε θα `ρθούν άλλοι για να γελάσουν
Ο έρωτάς μου ξέφτισε, παντού πάει και το λέει
κι η έναστρη αγάπη μου καθισμένη θα κλαίει
τα δώρα αυτά τα κοντινά τα κέρδισαν οι άλλοι
και η σκέψη στον κατήφορο κυλάει σαν μπουκάλι
Οι ντροπαλές κουβέντες μου γινήκανε κατάρες
οι ώρες οι χρωματιστές φορτώθηκαν λαχτάρες
ανώμαλη προσγείωση κι εγώ πάλι στο ράφι
πάν’ οι χαρές, λυπήθηκαν, και πήγαν όλα στράφι
Έτσι όπως γεννήθηκαν τα λόγια θα γεράσουν
εκεί που κλάψαμε θα `ρθούν άλλοι για να γελάσουν
γι’ αυτό λοιπόν μη καίγεσαι αν αύριο μας ξεχάσουν
εκεί που κλάψαμε θα `ρθούν άλλοι για να γελάσουν
