Αυτά που ονειρευόμουνα τις νύχτες
οι άλλοι χρόνια τα ’χουν αποχτήσει
μετρώντας τις δικές μου μαύρες ήττες
και σ’ όλα που ’χω πάντοτε ατυχήσει.
Λιακάδα, πάρκο, πράσινα παγκάκια
πρωί μιας Κυριακής μ’ εφημερίδα
παιδιά κι εγγόνια παίζουν τ’ αλογάκια
κι οι έρωτες παλιά χειροβομβίδα.
Φοβάσαι πράγματα που δε θα γίνουν
κι εκείνα που οι άλλοι αποφασίζουν
κι αυτά που πάντα στάχτη μόνο αφήνουν
κι εκείνα τις αγάπες που γκρεμίζουν.
Σκιές αγγέλων γέμισαν το σπίτι
σκόνη χρυσή που μπήκε απ’ το φεγγίτη
φωτογραφίζουν κάμαρες σεντόνια
κρεβάτια δίχως έρωτα και χρόνια
σκιές αγγέλων που φωτογραφίζουν
εκείνους μια ζωή που γονατίζουν
Αυτοί που δώσαν όρκο αγάπης νέοι
μ’ αγάπες άλλες τώρα πια κοιμούνται
πισίνα, εξοχικό, νοικοκυραίοι
δεν ξέρουν, δεν μπορούν να μας θυμούνται.
Οι πρίγκιπες μιας νιότης είναι γέροι
σα γέροι απ’ την Παλιά τη Διαθήκη
μισούν εκείνους που ’χαν αγαπήσει
κι εκείνους που τους είχαν αγαπήσει
Σκιές αγγέλων γέμισαν το σπίτι
σκόνη χρυσή που μπήκε απ’ το φεγγίτη
φωτογραφίζουν κάμαρες σεντόνια
κρεβάτια δίχως έρωτα και χρόνια
σκιές αγγέλων που φωτογραφίζουν
εκείνους μια ζωή που γονατίζουν
Σκιές αγγέλων με χρυσές φτερούγες
σκεπάζουν μυθικές διαδηλώσεις
γεμάτα ασθενοφόρα και τις κλούβες
που εσύ δεν ήρθες τότε να με σώσεις
