Μες στο χαρέμι κλειστές
χίλιες ομορφιές ζούνε μες στα χρυσά,
χίλιες ομορφιές ζούνε μες στα χρυσά,
σκλάβες του Πασά.
Ω, ω, ω, μια μελαχρινή πως κλαίει και θρηνεί,
στου χαρεμιού την ομορφιά,
δε ξεχνάει το νιο, π’ άφησε μοναχό,
σκλάβα του Πασά.
Κιθάρες, ντέρτια βιολιά,
ξέπλεκα μαλλιά, με καημό πως ποθούν,
ξέπλεκα μαλλιά, με καημό πως ποθούν,
για να φιληθούν.
Ω, ω, ω, μια μελαχρινή πως κλαίει και θρηνεί,
στου χαρεμιού την ομορφιά,
δε ξεχνάει το νιο, π’ άφησε μοναχό,
σκλάβα του Πασά.
Δεν ξεχνάει το νιο, π’ άφησε μοναχό,
σκλάβα του Πασά.
