Είναι όλα πάλι τόσο μπερδεμένα
και δεν μπορώ να βρω που έχω φταίξει,
με τρώνε στόματ’ ανοιχτά και πεινασμένα,
σα να με σφίγγει μια θηλιά που έχω πλέξει.
Απ’ το πρωί τα νιώθω όλα να στραβώνουν
και λέω πως δεν μπορεί, πως κάτι θα ισιώσει,
δε γίνετ’ όλα στο μυαλό μου να μαλώνουν,
θα με παιδέψει, αλλά κάπου θα τελειώσει.
Κλείνω τα μάτια και η θάλασσα είναι άδεια,
τα καλοκαίρια μόνο ήξερα να ζω.
Τόσα φιλιά, τόσα νησιά, τόσα καράβια,
πού είναι τώρα που τα θέλω να πιαστώ.
Πέρασ’ η μέρα και δεν ξέρω που έχω φτάσει,
σα να με ρίξανε αλλού, σε ξένο τόπο,
δεν ξέρω τ’ είναι αλλά θέλω να περάσει,
δεν ξέρω τι, δεν ξέρω πως, βρες έναν τρόπο.
Κλείνω τα μάτια και η θάλασσα είναι άδεια,
τα καλοκαίρια μόνο ήξερα να ζω.
Τόσα φιλιά, τόσα νησιά, τόσα καράβια,
πού είναι τώρα που τα θέλω να πιαστώ.
