Το σαρανταπεντάρι μες στην τσέπη
η οργάνωση όλη σ’ επιφυλακή
κι εσύ θα κάνεις πάλι αυτό που “πρέπει”
με ψυχραιμία επαγγελματική.
Το ψεύτικο μουστάκι, η καμπαρντίνα
και στο κλεμμένο αμάξι ο “ψηλός”
Σικάγο θα την κάνεις την Αθήνα
που ξόφλησε η πουτάνα, εντελώς.
Μια σφαίρα στο κεφάλι, δυο στο στήθος
το “κάθαρμα” πεσμένο καταγής
μα δε σου μένει πια ούτε ένας μύθος
να τρέξεις από πίσω να κρυφτείς.
Μεσάνυχτα στην άδεια προκυμαία
στα χέρια σου μια κίτρινη σημαία
κι ο ουρανός ποτέ δεν ήταν τόσο αληθινός,
τα όνειρα σαλπάρανε γι’ αλλού
κι εσύ, μ’ αυτό το βλέμμα του τρελού…
Τι φταίει, άμα το μάθεις να μου γράψεις
κι όχι πολλές κουβέντες να χαρείς,
μια λέξη μόνο φτάνει για να κάψεις
του κόσμου τα σκουπίδια, αν τη βρεις.
Ως τότε με τους νόμους της αρένας
κάτι θα κάνω σίγουρα κι εγώ,
λυπάμαι, δε σε κάλεσε κανένας
ο Σούπερμαν δε μένει πια εδώ.
Κλεισμένος όλη μέρα μες στη γιάφκα
εσύ, σαν μυθιστόρημα του Κάφκα
κι έξω η ζωή παράξενη και μπερδεμένη
και κάθε βράδυ μεθυσμένη, όμως ζωή.
Ανήφορος που δεν τελειώνει
και πρέσα που σε τσαλακώνει, όμως ζωή.
Και μόνο εσύ, με τον καθρέφτη σου μιλάς και δε γελάς.
Της γης οι “κολασμένοι” διασκεδάζουν
σε μπαρ, σε ντισκοτέκ και σινεμά
αλήθειες και πουκάμισα αλλάζουν,
το μέλλον είναι εδώ και μας πονά!
Το σαρανταπεντάρι μες στην τσέπη
θανάσιμη βουτιά στο παρελθόν,
κανόνισε να γίνει αυτό που πρέπει
στον εαυτό σου παραδώσου
κι άστο να πάει στο διάολο λοιπόν!
