Είχε αυλή, είχε μάντρα και πηγάδι
κι είχε τσαμπιά η γριά κληματαριά.
Κι ήταν φορές που ποτέ δε ‘ρχόταν βράδυ
για να γυρνούν με τα τσέρκια τα παιδιά.
Σπίτι παλιό,
κρυφό σχολειό στα πρώτα μας φιλιά.
Σπίτι παλιό,
ήσουν εδώ, Φυλής και Δεριγνύ.
Σπίτι παλιό,
πες μου γιατί πετάξαν τα πουλιά
κι ήρθαν φωνές και μηχανές κι η άσφαλτο η στεγνή.
Είχε αυλή που ευώδιαζε ασβέστη
κι ήταν γλυκιά σαν το μέλι η χαρουπιά.
Κι ήσουν κι εσύ ξαφνικά “Χριστός Ανέστη”
κι ήσουν κι εσύ που δε θα ξανάβρω πια.
