Δυο ποτήρια στο τραπέζι, έξω βρέχει
τι πικρή που ‘ναι η στερνή μας η βραδιά.
Στη βροχή δεν μπορεί, δεν αντέχει
και θα σπάσει όπου να `ναι η καρδιά.
Σταγόνα σταγόνα το δάκρυ σου πίνω
το δάκρυ μου πίνεις και σβήνεις και σβήνω.
Σταγόνα σταγόνα το αίμα μου στάζει νωπό
τι να πεις τώρα πια, τι να πω.
Παραθύρι μες στη νύχτα πως ν’ ανοίξω
δεν υπάρχει πια για μένα ουρανός.
Μη μ’ αγγίζεις γιατί αν τυχόν σ’ αγγίξω
θα χτυπήσει την καρδιά μου κεραυνός.
