Στάλα στάλα, απόψε η βροχή
τη μορφή σου, στο τζάμι, ζωγραφίζει,
σε μια όμορφη, άλλη εποχή,
το ρολόι του τοίχου, με γυρίζει.
Στάλα στάλα, κι απόψε η βροχή
τραγουδάει πικρά τον χωρισμό σου,
στάλα στάλα, η άδεια μου η ψυχή,
δηλητήριο πίνει τον καημό σου.
Οι διαβάτες περνάνε βιαστικοί,
αγκαλιές και χαρές τους περιμένουν,
το δικό μας το σπίτι, φυλακή,
και μαζί μου και τ’ άψυχα πεθαίνουν.
Στάλα στάλα, κι απόψε η βροχή
τραγουδάει πικρά τον χωρισμό σου,
στάλα στάλα, η άδεια μου η ψυχή,
δηλητήριο πίνει τον καημό σου.
