Πήρες το τρένο μια βραδιά
κι ένα καράβι του νοτιά
στη ξενιτιά να πας, πουλί ορφανεμένο.
Κι έμεινα μόνη στη ζωή
με την αγάπη μου σβηστή
σ’ ένα σταθμό, σ’ ένα λιμάνι να προσμένω.
Σταθμοί και λιμάνια,
αδέρφια του πόνου,
μανάδες της θλίψης και του χωρισμού.
Το κάθε μας δάκρυ,
εκεί σε μιαν άκρη,
απ’ τα μάτια κυλάει και στάζει παντού.
Πήρες μια αγάπη, μια καρδιά,
φεύγοντας για την ξενιτιά.
κι ο πόνος έφερε το κλάμα στη ματιά μου.
Κι όλο πηγαίνω για να δω
μια στο λιμάνι, στο σταθμό,
μήπως φανείς και ξαστερώσει η χαρά μου.
