Σεπτέμβριο σ’ είχα γνωρίσει
κι είχες λουλούδια στα μαλλιά
σε ρώτησα αν η αγάπη
είναι φθινοπώρου αγκαλιά
το λεωφορείο είχε φτάσει
κι έτρεξες γρήγορα να μπεις
σου φώναξα έχεις ξεχάσει
τον αριθμό σου να μου πεις.
Σταθμός η αγάπη μου για σένα
στο δρομολόγιο της ζωής
θα περιμένω ώσπου να φέξει
ν’ ανοίξει η πόρτα να φανείς.
Με τα βιβλία σου στα χέρια
και μ’ ένα γράμμα στην καρδιά
που σου ’χε φέρει ο ταχυδρόμος
του έρωτά μου γιατρειά
οι αναμνήσεις μου για σένα
ειν’ τόσο λίγες μα γλυκές
σαν το φεγγάρι που φωτίζει
νύχτες μικρές και μαγικές
