Κάποτε χαλαλιζαμε
ο γης τ’ αλλού τη νιότη,
κι εδα γροικώ στσ’ αγκάλες
σου την πιο βαριά κρυγιώτη.
Θες και δε θες ανάμνηση
στο νου θα με κρατήσεις,
κι ας είμαι ότι αρνήθηκες
κι ότι ποθείς να σβήσεις.”
Καλλιά χω την αμοναξά
όσο σκληρή κι αν μοιάζει ,
παρά να μπλέκω με φιλιές
που δεν τσι κάνω χάζι.
