Με σφύρα και με σμίλη
δεθήκαμε στην ύλη.
Γλυπτά που, αιώνες,
ξαγρυπνάνε.
Για να κοσμούνε μ’ απουσία
όλου του κόσμου τα μουσεία.
Μέσα στη λήθη των μαρμάρων
κι οι επελάσεις των βαρβάρων.
Εδώ, κρανίου τόπος.
Χαμένος κάθε κόπος.
Τα χρόνια μας σε αγκύλη,
μια φθίνουσα καμπύλη.
Μαρμαρωμένοι·
εν υπνώσει.
Μόνο του γλύπτη το καλέμι
ξέρει το δίκιο ν’ απονέμει.
