Στην μοναξιά της εξορίας σου
που `χεις τα χρόνια συντροφιά,
έχεις ανάψει μια φωτιά.
Είναι μεγάλη η αγωνία σου,
είναι μικρότερη η χαρά,
μα έχεις φύγει μακριά.
Όλοι οι άνθρωποι, εδώ,
δεν έχουν τίποτα κοινό,
σκοτώνουν μόνο τον καιρό,
έχουνε μείνει στο κενό.
Είναι αισθητή η απουσία σου
και η ευαίσθητη καρδιά,
από του κόσμου τη ματιά.
Στην δεύτερη την παρουσία σου,
πάρε κι εμένα συντροφιά,
άνοιξε όλα τα πανιά.
Όλοι οι άνθρωποι, εδώ,
δεν έχουν τίποτα κοινό,
σκοτώνουν μόνο τον καιρό,
έχουνε μείνει στο κενό.
