Στην Ελλάδα κάνει κρύο κι ένας βάρβαρος βοριάς
με φορτώνει σ’ ένα πλοίο που το λέγαν Πειραιάς
ανοιχτήκαμε στη Δύση με τον ήλιο στα ψηλά
τα καράβια κρύβουν μίση και φαντάσματα πολλά
και την τρίτη μέρα φτάνει μήνυμα από τη στεριά
να μ’ αφήσουν σε λιμάνι και σε σκοτεινά νερά
Μη ρωτάς που ταξιδεύω μη ρωτάς
τη δροσιά κι ό,τι ανασαίνει ν’ αγαπάς
Σε μιας μηχανής ιμάντα με το Χάρο αφεντικό
πέρασα απ’ τη Τζιμπεράλντα βγήκα στον ωκεανό
στα κατάρτια του κυκλώνα και στα δίχτυα της σιγής
ζούσα τούτο τον αιώνα δίχως ίσκιο δίχως γης
στην Ελλάδα σκοτεινιάζει κι ένας δίσεκτος θεός
απ’ τους ουρανούς κοιτάζει πόσο χάλασε ο καιρός
Μη ρωτάς που ταξιδεύω μη ρωτάς
τη δροσιά κι ό,τι ανασαίνει ν’ αγαπάς
