Εσύ που είσ’ ακόμα εκεί
στης αμαρτίας το στρατί
και στο μικρό σου το κορμί
έχεις για πάντα φορτωθεί
της γης όλα τα λάθη
Εσύ που σου ‘δωσαν να πιεις
απ’ της ζωής το κατακάθι
Είσαι για μένα ο πιο πικρός
μέσα στη νύχτα στεναγμός
κάπου σαν ίσκιος σκοτεινός
μοιάζεις ο ίδιος μου εαυτός
Να γίνονταν να φορτωθώ
τα κρίματα σου να σωθώ
Εσύ μοιράζεις το φιλί
κι η κοινωνία τη ντροπή
ένα τραγούδι τι να πει
όταν στο βούρκο η ζωή
ανοίγει μονοπάτι
Αχ η ελπίδα η κοινή
δε βρίσκει απόψ’ έναν πελάτη
