Στο πλάι της Νέας Εποχής
γυρεύω μιαν αλήθεια
το νήμα ψάχνω της αρχής
με το αίνιγμα στα στήθια
όμως ο φόβος της ψυχής ξυπνάει από συνήθεια.
Μια πέτρα έκανα ζωή
στις αλυκές του κόσμου
κι ευχόμουν να ‘ρθει μια βροχή
μα έλειπε ο Θεός μου.
Κι έμαθα έτσι από παιδί
να λέω τη νύχτα φως μου.
Στις αλυκές του κόσμου…
Πώς φτάνει πάντα μια στιγμή που η καρδιά υποφέρει
χρόνια ζητάει μια εκδρομή μα αργεί το καλοκαίρι
και πέφτω κάθε Κυριακή
σαν “Στέλλα” στο μαχαίρι.
