Στο γνωστό μας ταβερνάκι που πηγαίναμε μαζί,
τώρα πήγα μοναχός μου, δίχως συντροφιά μου εσύ,
σ’ έχασα, γλυκιά μου αγάπη, και θρηνώ τον χωρισμό,
και στο ταβερνάκι, μόνος εξεκίνησα να `ρθώ.
Κάθισα στο τραπεζάκι και παράγγειλα κρασί,
τον μεζέ και δυο ποτήρια, σαν να είμαστε μαζί,
τα γεμίζω, τα τσουγκρίζω, κλαίω και παραμιλώ,
στην υγειά σου, αγαπούλα, μα μονάχος θα το πιω.
Όσοι παρακολουθούσαν, με νομίζανε τρελό,
που παραμιλούσα μόνος τον δικό μου τον καημό,
μα δεν ήξερε κανένας τι καημός με τυραννά
κι ότι πίνω για μι’ αγάπη που με πρόδωσε σκληρά.
Φεύγω απ’ το ταβερνάκι με θλιμμένη την καρδιά,
κλαίω δυνατά, φωνάζω, “πού `σαι, αγάπη μου γλυκιά”.
Μεθυσμένος όπως ήταν,
πέφτει και παραπατά,
το πρωί, νεκρό τον βρήκαν
στου σπιτιού της τα σκαλιά.
