Στο λιμάνι, νύχτα σκοτεινή,
μικρά φωτάκια στο νερό να αλητεύουν
κι ένας ρόγχος μέσα στη σιωπή,
με τρύπια όνειρα, οι ψυχές που ταξιδεύουν.
Θυμάμαι τότε που σκαλίζαμε μαζί
μία καρδιά, βαθειά στο παγκάκι, να μη σβήσει.
Ήσουν το πιο όμορφο ταξίδι μου εσύ,
μα και το πιο φρικτό ναυάγιο που ‘χω ζήσει.
Κι εγώ βουλιάζω τώρα στη σιωπή,
μέσα σε βρώμικα νερά σ’ αυτό το πόρτο.
Μοιάζει η καρδιά μου ξέμπαρκο σκαρί
και από σένα ούτε φως, ούτε ραπόρτο.
Κι εγώ βουλιάζω χρόνια στα ρηχά,
με συντροφιά μου ένα μεθυσμένο γλάρο
κι αναζητώ στου λιμανιού την ερημιά
τίποτα βήματα ή μια καύτρα από τσιγάρο.
Στο λιμάνι, νύχτα σκοτεινή,
γύρω σωρός από κουτάκια άδειες μπύρες.
Στάζει ενός παράπονου η κραυγή
για το ταξίδι που μαζί σου δεν με πήρες.
Θυμάμαι, που ‘πες να αρπάξω τη ζωή
απ’ το λαιμό, στο ρινγκ, νοκ-άουτ πριν με ρίξει
κι εγώ σε φίλαγα και σου ‘λεγα στ’ αυτί,
είσαι η ζωή μου, μόνο εσένα έχω αγαπήσει.
