Έλα να κάτσουμε εδώ πέρα
μες στου κυκλώνα αυτού το μάτι
να βυθιστούμε μες στη μέρα
χωρίς να ψάχνουμε πια κάτι.
Ο κόσμος πια να μη σημαίνει
τίποτα να ‘ναι όλος δικός μας
ο χρόνος που μας απομένει
να ρέει αργά να ρέει εντός μας.
Ένα ποτάμι που κυλάει
και ταξιδεύει προς την δύση
έτσι η ζωή να προχωράει
μέχρι στη θάλασσα να σβήσει.
Να σβήσει αργά το φως του κόσμου
να φεύγει έτσι απλά ένα πλοίο
και να μη πρέπει σε κανέναν
ποτέ ξανά να πούμε αντίο
