Στα σκαλοπάτια του μετρό, κοντά στην πόρτα,
σε είδαν κόρη μου, χλωμή, μισόγυμνη,
για ν’ αγοράσεις τα γαλάζια σου τα χόρτα
τραγούδια έλεγες μ’ απόκοσμη φωνή.
Τα όμορφα, γλυκά σου μάτια
μοιάζαν με σκοτεινή βραδιά,
κι όταν μου το ’παν, δυο κομμάτια
έγιν’ η δόλια μου καρδιά,
εγώ που σου ’χτιζα παλάτια
κι εσύ στο βούρκο είσαι πια.
Σε είχα στείλει στην Ευρώπη να σπουδάσεις,
εγώ το ξέρω με τι πίκρες και καημό,
μα σε παρέσυρε, στο βάραθρο να φτάσεις,
αυτή η ζούγκλα που τη λεν πολιτισμό.
Τα όμορφα, γλυκά σου μάτια
μοιάζαν με σκοτεινή βραδιά,
κι όταν μου το ’παν, δυο κομμάτια
έγιν’ η δόλια μου καρδιά,
εγώ που σου ’χτιζα παλάτια
κι εσύ στο βούρκο είσαι πια.
