Έτσι όπως το ένα πάνω στ’ άλλο ταιριασμένα
τα ξύλα καίνε στης φωτιάς τη ράχη
από το χέρι που τ’ απόθεσε ένα ένα
μια κίνηση η στάση του σαν να ‘χει.
Κι όπως κοιτάζω αργά τη φλόγα που φυτρώνει
σαν τον κισσό τους κλώνους να κυκλώνει
κάτι στην όψη της ζωντάνεψε και μοιάζει
με βλέμμα αγαπημένο που κοιτάζει.
Δέντρα που μ’ απλωμένα τα κλαδιά ποθήσαν
του ήλιου όλο το φως μα δεν το κλείσαν
στο τζάκι τώρα καθώς είναι στοιβαγμένα
γυρεύουν πάλι με το φως να γίνουν ένα.
Στ’ αντάμωμα της λάμψης ξαναμμένα
και λόγια ακόμα που`ναι φυλαγμένα
μες στη στοργή της ζέστης ξεθαρρεύουν
ξαναμιλούν σ`αυτούς που τα γυρεύουν.
