Ένας ναύτης στα Καμίνια,
γρήγορος σαν δυο δελφίνια,
στέλνει με τα μάτια ραβασάκια ερωτικά.
Τα διαβάζω επί τόπου.
Τι είν’ η μοίρα του ανθρώπου;
Έπεσα στο ναύτη ηρωικά.
Στον Πειραιά το Ζάλογγο χορεύω
αχ, μανούλα μου,
μπροστά γκρεμός και πίσω ένας έρωτας σεισμός.
Στον Πειραιά που πήγε η Μπουμπουλίνα
η καρδούλα μου,
μπροστά γκρεμός και πίσω ένας έρωτας σεισμός.
Έπεσαν όλα τα τείχη.
Αχ, βρε ναύτη είχες τύχη!
Πιάνεις το σφυγμό μου με την πρώτη τη ματιά.
Σ’ αγαπάω επί τόπου
και Καμίνια Χαροκόπου
έπιασαν τα σύρματα φωτιά.
