Και πάνω που είχα συνηθίσει
Τη μοναξιά μου σαν τη μόνη λύση
Πως χάθηκα
Ήρθε καινούριος να ζήσει
Στον πέμπτο όροφο να μετακομίσει
Τρελάθηκα
Κάποτε ακούω φωνές
Όταν οι νύχτες κυλάνε βουβές
Και χαίρομαι
Πως θα ’θελα απλά να του μιλήσω
Δίχως τίποτα να του ζητήσω μα ντρέπομαι
Αυτός που μένει στον πέμπτο
Είναι χωρίς να το ξέρει
Η πιο καλή μου παρέα
Αυτός που μένει στον πέμπτο
Απ’ το περσινό καλοκαίρι
Ειν’ όλα μου τα ωραία
Τώρα πια έγινα σκιά του
Ξέρω τον ήχο που κάνουν τα κλειδιά του
Κι ετοιμάζομαι
Δεν έχουμε ακόμα μιλήσει
Μα σίγουρα μια απ’ αυτές τις μέρες
Θα γίνει φαντάζομαι
Και πάνω που είπα να το κάνω
Κι ανέβηκα στον πέμπτο επάνω
Δεν πρόλαβα
άνοιξα την πόρτα, μπήκα στο σαλόνι
Ήτανε γύρω μου όλα γνωστά κι ήμουνα μόνη
Κατάλαβα
Αυτός που μένει στον πέμπτο
Από κείνο το καλοκαίρι
Είν’ η καλύτερη παρέα του κόσμου
Αυτός που μένει στον πέμπτο
Είναι πια και το ξέρει
Ο φίλος μου, ο φίλος μου, ο εαυτός μου
